U utorak, 3. marta u 19 sati u Muzeju Vojvodine otvoriće se izložbe radova Dragana Radovanovića, poznatog i priznatog novosadskog vajara i dizajnera, koji je preminuo pre dve godine.
Radovanović 1968. godine počinje svoje umetničko školovanje. Paralelno sa studijama Istorije umetnosti, na Filozofskom fakultetu u Beogradu, dve godine je pohađao slikarski atelje Sergeja Jovanovića, poznatog beogradskog pedagoga.
Na preporuku profesora Živkovića, Radovanović je 1970. sa slikarstva „prešao“ na vajarstvo i upisao Fakultet primenjenih umetnosti u Beogradu, odsek vajarstva u njegovoj klasi. Diplomirao je 1975, a magistarske studije završio 1981. godine.
Postao je član Udruženja likovnih umetnika primenjenih umetnosti i dizajnera Vojvodine 1976. godine.
Na izložbi će biti prikazano stvaralaštvo Dragana Radovanovića u rasponu od gotovo pedeset godina rada. Posetioci će moći da vide skulpture, crteži, slike, nakit, kao i rezultate dugogodišnje saradnje sa Muzejom Vojvodine.
Izložba će biti otvorena do 22. marta.
Više o Draganu Radovanoviću (1949–2018)
Dragan Radovanović rođen je 29. aprila 1949. godine u Beogradu. Osnovnu školu završio je u Sarajevu, a gimnaziju u Novom Sadu. Dve godine studirao je istoriju umetnosti, kada je išao i
na časove slikanja u atelje poznatog beogradskog pedagoga Sergeja Jovanovića. Potom je upisao studije vajarstva na Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu (1970), u klasi Miodraga Živkovića. Diplomirao je 1975. godine, a magistarske studije završio 1981. Član UPIDIV-a (Udruženja likovnih umetnika primenjenih umetnosti i dizajnera Vojvodine) postao je 1976. godine.
Umetnički opus vajara i dizajnera Dragana Radovanovića pripada umetnosti Jugoslavije dvadesetog veka. U Jugoslaviji je socrealizam relativno kratko trajao i nakon Titovog istorijskog NE Staljinu; celokupna kulturna scena okrenula se Zapadu. Tako je 1955. godine u Beogradu organizovana izložba Henrija Mura – kao prvog vajara zapadnog sveta u jednoj komunističkoj državi. Ta izložba je veoma „ohrabrila umetnički preporod“, kako je njen uticaj nazvao Miodrag B. Protić (1922–2014) u svojoj prvoj memoarskoj knjizi Nojeva barka. Radovanović je bio oduševljen Murovim revolucionarnim oblikovanjem ljudskog tela. Rad tog britanskog vajara ga je ohrabrio da krene putem oslobađanja forme ljudskog tela do apstrakcije. Takođe je bio impresioniran delom rumunskog skulptora Konstantina Brankuzija, čiju je težnju za svedenijom linijom i jednostavnijim oblikom i sam sledio.
Iako mu je vajarski, a kasnije i dizajnerski rad bio na prvom mestu, Radovanović nikad nije zaboravio crtež kao svoju prvu ljubav, a i kao idejnu potku za izlete u treću dimenziju. Voleo je da crta predele. Crtao je isključivo tokom leta. Voleo je Grčku, čijoj se istoriji i predelima divio. Od pejzaža Srbije najviše su mu se dopadali seoski predeli, pre svega Sirogojno, gde je osećao mir i spokojstvo. Za te crteže je najčešće koristio ugalj, pastele i olovku.
Njegov rad odlikovao je siguran i snažan potez, a najviše ga je privlačilo ljudsko telo, koje mu je bilo nepresušna inspiracija, kako u crtežu tako i u skulpturi.
Krajem 1987. godine Radovanović je pozvan da sa arhitekticom Vlastom Petrović učestvuje u dizajniranju, projektovanju i realizovanju stalne postavke tadašnjeg Vojvođanskog muzeja, koji je kasnije dobio naziv Muzej Vojvodine. To je bio kompleksan i težak zadatak jer se radilo o stalnoj muzeološkoj postavci u zgradi koja nije bila namenjena muzeju. Osim što je učestvovao u dizajniranju i projektovanju postavke, Radovanović je dve godine sa svim kustosima Muzeja radio na odabiru i postavci muzejskog materijala. Nakon što je Muzej otvoren (1990), Udruženje likovnih umetnika primenjenih umetnosti i dizajnera Vojvodine ga je 1991. godine nagradilo za dizajn stalne postavke Muzeja Vojvodine Zlatnom formom.
Od tada datira tridesetogodišnja saradnja Dragana Radovanovića i Muzeja, odnosno muzejskih kustosa. Radovanović je izuzetno voleo Muzej Vojvodine i stručnjaci ovog muzeja su voleli saradnju sa njim. Neke od izložbi koje je dizajnirao su: Starinska tkanja i zaboravljeni prepletaji, 2014; Bela Rusija, 2014; Duh žita, 2012; Kad u kujni vlada red, 2009; Slatka izložba, 2004; Gradovi Vojvodine okom starih fotografa, 2004; Vojvodina i Prvi srpski ustanak, 2004; Politički plakat u Vojvodini, 2004; Ćilimi Srba u Vojvodini, 2003; Preslice, 1994; Ikone na staklu, 1991.
Posle projekta stalne postavke Muzeja Vojvodine usledilo je i projektovanje stalnih postavki muzeja u Subotici (1991) i Prištini (1997/1998).
Dragan Radovanović dizajnirao je više izložbi za UPIDIV, Zmajeve dečje igre, Galeriju SANU u Novom Sadu i Beogradu i Muzej grada Novog Sada. Imao je dve samostalne izložbe i niz zajedničkih izložbi u zemlji i inostranstvu (Srbiji, Bosni i Hercegovini, Crnoj Gori, Velikoj Britaniji, Nemačkoj). Njegovi vajarski radovi nalaze se u muzejskim i privatnim kolekcijama u Srbiji, Nemačkoj, Grčkoj, Velikoj Britaniji i SAD.
Ukoliko govorimo o Radovanovićevom bavljenju grafičkim dizajnom, treba da istaknemo period od 2004. do 2014. godine, kada je za organizaciju Zelena mreža Vojvodine uradio sjajne simbole, kao što je logo kultne organske Pijace „Moj salaš“, zatim logo sa biciklom za projekat Via Pacis Pannoniae, logoe za projekte Dud čenejac i Pannonia Organica. Ovi logoi ostaće upamćeni kao simboli ruralne sredine u Vojvodini, ali i napora da se uspostave dobri odnosi sa susedima u Hrvatskoj nakon ratnih sukoba devedesetih.
Od 1997. do smrti bavio se nakitom. Prvo je sarađivao sa firmom Modex, koja se bavila proizvodnjom modnih metalnih detalja za konfekciju i kožnu galanteriju, bižuterije i reklamnih proizvoda. Posebno se ističe Radovanovićev dizajn kolekcije nakita i šnala sa motivima srpske narodne tradicije – za sajam ChibiMart u Milanu 1997.
Nekoliko godina sarađivao je sa Zlatarom „Janković“ u Novom Sadu. Za kolekciju urađenu za tu zlataru dobio je Nagradu za dizajn nakita na sajmu zlatarstva u Novom Sadu 2005.
Poslednjih deset godina sarađivao je sa novosadskim zlatarom Željkom Jovišićem, sa kojim je radio na više projekta. Posebno treba istaći izradu naprsnog krsta prema modelu iz IV veka, koji je i nagrađen. Željko Jovišić mnogo je pomogao Radovanoviću u izradi polufabrikata od srebra, od kojih je umetnik pravio nakit.
Dragan Radovanović je dobitnik mnogih značajnih nagrada i priznanja kako za vajarski tako i za dizajnerski rad. Njemu najdraža bila je ona uručena 1997. godine. Bila je to Prva nagrada za maskotu grada Novog Sada,izrađena u obliku goluba, koga je naš poznati kantautor Đorđe Balašević poneo sa sobom i poklonio Sarajevu na svom prvom posleratnom koncertu u tom gradu (1998).
Pored te nagrade ističu se i sledeće: Nagrada za dizajn nakita na sajmu zlatarstva u Novom Sadu, 2005; Zlatna forma UPIDIV-a za dizajn Muzeja Vojvodine, Novi Sad, 1991; II nagrada na konkursu za fontanu u Novom Sadu, 1988; Nagrada za skulpturu na Oktobarskom salonu, Novi Sad, 1982; I nagrada na konkursu za uređenje Pozorišnog trga u Novom Sadu, 1979.
